Ademwerk, lichaamsgerichte therapie, yoga, opstellingen, systemisch werk… ze worden nog al eens bestempeld als zweverig. Maar is dat terecht? En wat IS zweverig dan eigenlijk?
Toen ik bijna 20 jaar geleden mijn eerste yogales volgde, voldeed dat aan al mijn vooringenomen en veroordelende verwachtingen. Geitenwollen sokken all-over, wierooklucht die je dampend tegemoet kwam en uitnodigingen van de docent als ‘voel en volg wat je lichaam wilt doen’. Jezus wat was dat zweverig. Vond ik toen. En ik voelde me vooral ongemakkelijk.
Nu ik jaren verder ben, als holistisch therapeut werk én ook yogadocent werd, (ja echt hoe ironisch), krijg ik diezelfde oordelen vaak te horen over míj́n werk.
En ik probeer daar, zonder te oordelen, dan een gesprek over aan te gaan. Want wat IS zweverig nou eigenlijk?
Vaak komen we tot de conclusie dat zweverig vooral het onbekende is en vooral ook ongemakkelijk. Als iets niet gezien kan worden, maar bijvoorbeeld alleen gevoeld. Hét verschil tussen hoofd en hart.
En we leven allemaal behoorlijk in ons hoofd. We oordelen, analyseren, plannen, maken ons zorgen over de toekomst, of voelen ons schuldig of boos over het verleden. Maar letterlijk in ons lijf duiken en vóelen, is vaak een stuk lastiger. Dat zijn we met z’n allen een beetje verleerd.
Iets nieuws leren of doen, veroorzaakt ongemak. Dat weten we allemaal. Je wil het graag onder de knie hebben, maar het lukt nog niet. Bewust onbekwaam noemen ze dat in de wereld van bewustwording. Je wéét dat je iets nog niet kunt. En daar vind je hoofd wat van.
En die gaat dan oordelen. Want iets niet kunnen, iets niet begrijpen, ergens niet bij horen, zorgt voor ongemak, onrust en misschien ook wel een beetje onveiligheid.
Ons hoofd speelt hierin een rol. Het is ons beschermingsmechanisme om het dan maar af te branden, te veroordelen. Want als je het als ‘fout, verkeerd, stom of wat dan ook bestempeld’, HOEF je er zelf niets mee.
Je zoekt je veilige en vertrouwde wereld én medestanders op. En klaar ben je.
- Ook al ben je eigenlijk niet gelukkig.
- Ook al ervaar je lichamelijke of mentale klachten.
- Ook al zou je diep van binnen anders willen.
Er bestaat een mooie uitspraak over dit fenomeen:
Liever de bekende ellende dan het onbekende geluk.
Want, om te leren, om te ontwikkelen, om jezelf beter te leren kennen en daardoor beter voor jezelf te kunnen zorgen, moet je door ongemak. Je moet dingen doen, leren, ervaren, en inzien, die nieuw en anders voor je zijn. Hierdoor heen willen gaan en verantwoordelijkheid nemen.
En wat daaraan voorafgaat, is voelen. Je lichaam herkennen en erkennen. Voelen waar je blij van wordt. Voelen hoe het voelt dat je blij bent. Voelen wanneer je je gezond en energiek voelt.
Zodat je wéét dat en hoe je ándere keuzes wilt en kunt maken. En zo komen voelen en weten bij elkaar. En heb je hoofd én hart gebruikt.
Want zeg nou eerlijk: is de hele dag in je hoofd zitten, niet een stuk zweveriger dan je lijf goed voelen en daarmee stevig met beide voeten op de grond staan?
Deze column las ik live voor in de radio uitzending van Echt Esther bij radio Aalsmeer. Te gast was daar Hylke Bonnema. Hij is psycholoog en werkt al 25 jaar met opstellingen, waarmee hij mensen helpt en waarin hij ook therapeuten traint. Luister de uitzending terug via deze link; https://radioaalsmeer.nl/programma/echt-esther/uitzending/2024-09-16/